Olympische ambitie
Wie droomt er niet van een gouden plak? Ik vroeger wel. Na de Olympische Spelen dacht ik terug aan mijn jeugd als turnster, dromend van olympische glorie. Tegelijk riep ik mezelf tot de orde, ja Jackelien… dit was jouw ambitie, dat betekent niet dat anderen die ook delen. Want voor hoeveel mensen is de Olympische Spelen überhaupt geen droom en haten sporten en bewegen of denken het lijf er niet voor te hebben? Zo kreeg ik dit artikel uit de Financiële Telegraaf van zaterdag onder ogen over de aanpak van obesitas. Liesbeth van Rossum benadrukt het belang van preventie, en ik ben het meer dan eens met haar. De key question: hoe bereiken we juist die mensen die er niets mee willen (bewust of onbewust om welke reden dan ook). In mijn preventie-werk in de Haagse regio, en specifiek in Zoetermeer, werken we al vanuit een integrale visie op (Positieve) gezondheid. ‘Health in all policies’ zoals dat zo mooi heet. En dan gaat het om veel meer dan voeding en bewegen... maar met name over gevoelens als... ik hoor erbij, ik doe zinvolle dingen of ik ontmoet fijne mensen.
We begrijpen dat het aanpakken van obesitas niet alleen een zorgvraagstuk is, maar een bredere maatschappelijke uitdaging die vraagt om een fundamentele transformatie. We werken met een breed scala aan partners – van zorgverleners en scholen tot bedrijven en netwerken – om een omgeving te creëren die gezonde keuzes ondersteunt en stimuleert. Zie ook de fantastische NPO-serie 'Tieners tegen kwalen: aflevering doelen en dromen', waardoor ik echt geraakt werd. Maar ja, het is inderdaad iets van de lange adem…
Ben ik een idealist? Misschien wel. Maar zonder idealen geen gezonde toekomst. We hebben meer wind in de zeilen nodig: politieke meewind en maatschappelijke steun voor een langetermijnvisie (en vooral actie) die verder reikt dan de volgende verkiezingen. Prachtig verwoord in dit artikel. Dus Vincent Karremans, we rekenen op jou bij de uitwerking van het hoofdlijnenakkoord.
